Το Birmit είναι μια σπάνια ποικιλία από κεχριμπάρι, που διακρίνεται από καλή σκληρότητα, η οποία επιτρέπει να κόβεται όπως και άλλες πολύτιμες πέτρες.
Αυτή η όμορφη πέτρα εξορύσσεται στη νοτιοανατολική Ασία, στη Μιανμάρ, η οποία κάποτε ονομαζόταν Βιρμανία - εξ ου και το όνομα κεχριμπάρι. Το χρώμα της burmita κυμαίνεται από ανοιχτό κίτρινο έως σκούρο καφέ. Στην Ευρώπη, η ύπαρξή της είναι γνωστή για περισσότερο από δύο αιώνες. Αλλά στην Ασία έχει χρησιμοποιηθεί για 2 χιλιάδες χρόνια.
Όπως και άλλοι τύποι κεχριμπαριού, το burmit μπορεί να υπερηφανεύεται για μια τεράστια ηλικία - οι επιστήμονες είχαν αρχικά την τάση των 50 εκατομμυρίων ετών και αργότερα δήλωσαν ότι τα δείγματα που βρέθηκαν ήταν τουλάχιστον 97 εκατομμύρια χρόνια.
Bormite Properties
Η χημική σύνθεση της βορμίτης γενικά μπορεί να περιγραφεί ως εξής: περίπου 80% άνθρακα, 11, 5% υδρογόνο, 8, 43% οξυγόνο και 0, 02% θείο. Η σκληρότητα της κλίμακας Mohs μπορεί να φτάσει σε 3 μονάδες. Το τελευταίο σημείο είναι μία από τις πιο αξιοσημείωτες ποιότητες του, γιατί χάρη σε αυτό το burmit μπορεί να κοπεί σαν κυανό κεχριμπάρι της Δομινικανής, ο ηγέτης στην σκληρότητα ανάμεσα στην απολιθωμένη ρητίνη.
Όπως και κάθε κεχριμπάρι, η Βιρμανία ασκεί επίσης κακώς ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά είναι καλά ηλεκτροφόρα. Ένα ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι η ιδιότητα του κεχριμπαριού για την προσέλκυση πριονιδιών και ελαφρών αντικειμένων, όταν τρίβεται πάνω σε μαλλί ή δέρμα, σημειώθηκε για πρώτη φορά από τον Έλληνα φιλόσοφο Thales of Miletsk και η λέξη «ηλεκτρισμός» προέρχεται από το ελληνικό «ηλεκτρον» - «κεχριμπάρι » electricus ", ένα από τα οποία είναι επίσης" κεχριμπάρι ") .
Ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με το πορτοκαλί της Βιρμανίας
Εκτός από την υψηλή σκληρότητα, το burmit είναι γνωστό για πολλαπλές εγκλείσεις χλωρίδας και πανίδας. Μια από τις πλουσιότερες συλλογές της κεραμικής της Βιρμανίας φυλάσσεται στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στη Νέα Υόρκη. Περισσότερα από 3000 είδη εντόμων: κηρήθρες, μυρμήγκια, ανθοί προσευχές, καθώς και θραύσματα φυτών.
Μια μοναδική ανακάλυψη έγινε το 2016: ένα κομμάτι ενός δεινόσαυρου που καλύφθηκε με φτερά ανακαλύφθηκε μέσα σε ένα κομμάτι της βερνικής κεχριμπάρι. Αυτό βοήθησε να επιστήσουμε την προσοχή στις τεράστιες δυνατότητες του κεχριμπαριού, ως εργαλείο για τη μελέτη σύνθετων αρχαίων οργανισμών και ζώων "σε όγκο".
Το μεγαλύτερο burmit βρίσκεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου, το βάρος του είναι 15 κιλά. Υπάρχει επίσης η δεύτερη μεγαλύτερη συλλογή κεχριμπαριού με "ζωντανές" εγκλείσεις - έχει 1200 αντίτυπα.
Η τέλεια διαφανής φλούδα είναι μια συλλεκτική σπανιότητα. Και, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, τέτοιες πέτρες μπορούν να κοπούν, αλλά όχι κάθε πλοίαρχος θα αναλάβει αυτό το έργο λόγω της μεγάλης πολυπλοκότητάς του. Η κύρια μορφή της κατάθεσης κεχριμπάρι είναι ακόμα ένα γυαλισμένο cabochon.